Een hele mond vol, maar wel een veelbelovende technologie. Eentje die voorziet in de behoefte om apparaten aan het Internet of Things te kunnen koppelen die geen gebruik van bestaande technologieën zoals WiFi of BLE kunnen maken omdat ze bijvoorbeeld mobiel moeten zijn, jarenlang op een kleine batterij moeten kunnen werken en ook op vele kilometers afstand tot de ontvangers hun informatie moeten kunnen delen.
Bijvoorbeeld voor sensoren die buitenshuis ingezet worden, en/of die langdurig en zonder regelmatig omkijken ‘hun ding’ moeten kunnen blijven doen. Denk aan telemetrie systemen waarvoor je simpelweg geen elektriciteitsaansluiting hebt of wilt. Zoals brandmelders en smart-meters voor gas en water. Of denk aan een sensor in de buitenbrievenbus die aangeeft of de postbode al geweest is, aan luchtkwaliteit sensoren die verspreid over de stad aangebracht worden, aan een sensor die aangeeft dat de groentetuin dringend water nodig heeft, aan sensoren die het welzijn van een kudde dieren in de vrije natuur volgen, aan een sensor die bewaakt of je bootje in de grachten van Amsterdam door regenwater aan het vollopen is en gehoosd moet worden, aan een sensor die meet of het stapeltje metrokranten bij de bushalte al begint op te raken, aan sensoren die monitoren of de rattenval al iets gevangen heeft, aan sensoren voor asset-tracking (waar is de ijscokar), aan lichtgevende kleding dat reageert bij bepaalde posities op een festivalterein, afijn… voorbeelden te over.
Kenmerkend is ook dat sensoren en actuatoren geen grote hoeveelheden data hoeven te verzenden of te ontvangen. Alle toepassingen hoeven slechts heel af en toe een klein berichtje te kunnen versturen. Samen met de technologische voortgang van sensoren kan het batterijverbruik dus ook extreem laag zijn. Zo laag zelfs dat in extreme gevallen het gebruik van energy harvesting in plaats van batterijen denkbaar wordt.
Op dit moment zijn er drie technologien die deze IoT markt in Nederland bedienen; LoraWan, Sigfox en 3GPP’s NB-IoT, elk met hun specifieke eigenschappen en voordelen. Sigfox gebruikt een ultra-narrow-band radio technologie, LoraWan spread-spectrum radio technologie, beiden op de 868 MHz ISM band. Sigfox berichten zijn kort (12 bytes = 96 bits) en worden verzonden met een lage baudrate (100bps). Omdat Europese wetgeving een 1% dutycycle voorschrijft mogen er per dag slecht 140 berichten verstuurd worden (up-link). Voor een down-link geldt ≤4 berichten per dag. Het bereik is 3-10km in de stad, en 30-50km in het buitengebied. LoraWan berichten kunnen tot 256 bytes lang zijn. De baudrate hangt af van de afstand die overbrugd moet worden, van 300 baud bij 15km afstand tot 50kbaud bij een afstand tot 2km. 3GPP NB-IoT is de tegenhanger vanuit de telecom wereld en onderdeel van een breder scala aan M2M oplossingen.
Sigfox wordt in Nederland uitgerold door Aerea uit Rotterdam. Sigfox kent een landelijke dekking (dus ook platteland) en een global-roaming beleid. LoraWan wordt in Nederland uitgerold door KPN-zakelijk, roaming is voorlopig beperkt tot Belgie, Frankrijk en Zwitserland. Verder is er een open-source LoRaWan, die met name door de makers community in stand gehouden wordt. NB-IoT wordt in Nederland vooral uitgerold door Vodafoon en T-Mobile. Hieronder worden de verschillende technologien nog eens tegen elkaar uitgezet voor wat betreft de datasnelheid en de reikwijdte.
De IoT infrastructuur lijkt er klaar voor. Nu nog wat leuke toepassingen bedenken en realiseren. Op Strijp-S in Eindhoven krijg je daar alle kans voor. Er loopt tot 1 september 2016 een tender voor iCity projecten, vermoedelijk gebaseerd op 3GPP NB-IoT technologie.